सहज लिहावं, नी कविता व्हावी !!
कातरवेळी , जणू ती दिसावी !!
क्षणात माझ्या, मिठीत यावी !!
चारोळी ती, जणू पूर्ण व्हावी !!
सहज पहावं, नी प्रेमात पाडावी !!
सखी नजरेतून, मज का बोलावी !!
माझ्यातील मला, जणू ती मिळावी !!
उगाच का मग, कुठे ती शोधावी ??
नको अबोला नात्यात आता
की त्यास त्याची सवय व्हावी
अबोल भाषेतूनी एक आता
गोड शब्दाची माळं व्हावी
मी पुन्हा त्या वाटेवरूनी तुला पहात जावे
किती ते नजारे आणि किती ते बहाणे
कधी उगाच त्या वाटेवरती घुटमळत राहता
कोणती ही ओढ मनाची कोणते हे तराणे
आठवत तुला?
तू एकदा भेटायचं म्हटली होतीस
मनातल काही सांगायचं म्हटली होतीस
पण तेव्हाही तू अबोलच राहिली होतीस
आणि माझ्या मनाला सगळं सांगून गेली होतीस
राहून जातंय काहीतरी म्हणून
मागे वळून पहायचं नसतं
शोधून पाहिलं तरी तिथे तेव्हा
आठवणीच्या पावला शिवाय काही नसतं
मन ऐकणार नाही हे माहित असतं
पुन्हा पुन्हा ते तिथे जातही असत
न कळावे सखे तुला का
भाव ते कवितेतले
तुझ्याचसाठी चंद्र नी तारे
वेचले मी जणु सुर जसे
कधी बोलुनी लाटांस या
आठवते ती सांज सखे
अनोळखी वाटेवर
ती मला पुन्हा भेटावी
सोबत माझी देण्यास तेव्हा
ती स्वतःहून यावी
थांबावे थोडे क्षणभर तिथे
ती वाट वाकडी पहावी
माझ्यासवे चाललेली ती
आठवणींची पाऊलखुण दाखवावी
खुप बोलावंसं वाटतं तुला
पण मला माहितेय आता
तु मला, बोलणार नाहीस!!
सतत डोळे शोधतात तुला
पहाण्यास एकदा आता
नजरेस तु पुन्हा, दिसणार नाहीस!!
