सतत काहीतरी लिहावं आणि ते सर्वानी वाचावं. एवढच असत का ते??.. मनातल्या भावना व्यक्त करण्यासाठी फक्त शब्द हेच साधन आहे का?.. मन का सारख काहीतरी विचार करतं.. आणि काहीच न सापडल्यावर उदास होऊन गप्प बसतं.. असंख्य विचारांच हे वादळ आता का कुठे थांबत नाही? ?
गुलाबाची ती पाकळी
मला आजही बोलते
तुझ्या सवे घालवलेले
क्षण पुन्हा शोधते
शब्दांच्या या वहीत
लिहून काहीतरी ठेवते
सुकुन गेली तरी पुन्हा
सुगंध आजही देते
येसा देश है मेरा!!
हा यही तिरंगा है मेरा
भारत देश है मेरा
कणकण में बसता है
विभिन्नतओ का देश है मेरा
सम्मान है मेरा
भाषाओं में अनेक है देश मेरा
भिरभी जो एक है ऐसा
जग में महान है देश मेरा
जुन्या वहीच्या पानांवर
आज क्षणांची धुळ आहे
झटकून टाकावी आज
मनात एक आस आहे
कधी भरून गेली ती पाने
आठवणींचे गावं आहे
कालचे ते सोबती मज
पानांवर दिसतं आहे
एकदा वेलीवरची कळी
उगाच रुसुन बसली
काही केल्या कळेना
फुगून का ती बसली
बोलत नव्हती कोणाला
पाना मागे लपुन बसली
हसत नव्हती कशाला
अबोल होऊन बसली
न कळावे मनाला काही
तुझे हे भाव सखे
तु रुसताना ओठांवरती
हळुवार ते एक हास्य दिसे
कसे समजावे डोळ्यांना ही
ते पाहतात ती तुच असे
रागावलेल्या कडां मध्ये ही
माझे चित्र का अंधुक दिसे
एक तु आणि एक मी
सोबतीस एक सांज ती
विखुरली ती सावली
कवेत घ्यायला रात्र ही
अबोल तु निशब्द मी
बोलते एक वाट ती
सोबतीस आज ही
मागते एक साथ ती
