Marathi Stories, Poems And Much More !!
कविता संग्रह
नको अबोला नात्यात आता
की त्यास त्याची सवय व्हावी
अबोल भाषेतूनी एक आता
गोड शब्दाची माळं व्हावी
स्वप्नांच्या ही पलिकडे
एक घर आहे तुझे
त्या घरात मला एकदा यायचं आहे
मी पुन्हा त्या वाटेवरूनी तुला पहात जावे
किती ते नजारे आणि किती ते बहाणे
कधी उगाच त्या वाटेवरती घुटमळत राहता
कोणती ही ओढ मनाची कोणते हे तराणे
तासनतास कोऱ्या कागदावर
तुझ्याचसाठी मी लिहावे
कधी नकळत ते शब्दही तेव्हा
तुझ्याच प्रेमात पडावे
मी विसरून शोधतो तुला
स्वप्नांच्या या जगात रहावे
राहून जातंय काहीतरी म्हणून
मागे वळून पहायचं नसतं
शोधून पाहिलं तरी तिथे तेव्हा
आठवणीच्या पावला शिवाय काही नसतं
मन ऐकणार नाही हे माहित असतं
पुन्हा पुन्हा ते तिथे जातही असत
ओंजळीत घट्ट धरून ठेवताच
फुलं चुरगळुन जेव्हा जातं
मनातल्या आठवणींना तेव्हा
सुगंध देऊन जातं
पुन्हा पुन्हा ओंजळ ती उघडून
सुगंध घ्यावस का वाटत रहातं
मनातल्या सुगंधात तेव्हा का
आपलंसं कोण भेटतं रहातं
न कळावे सखे तुला का
भाव ते कवितेतले
तुझ्याचसाठी चंद्र नी तारे
वेचले मी जणु सुर जसे
कधी बोलुनी लाटांस या
आठवते ती सांज सखे
आयुष्य क्षणा क्षणात जगताना
विसरून जातो आपल्याना भेटायला
कधी मावळतीकडे पहाताना
वळुन पाहतो आपल्याच सावल्यांना
नाही म्हटलंच तरी आठवणींत या
कोणीतरी दिसतो आपली साथ द्यायला
कोणीच काही बोलत नाही
मनके गेले झिजून
खड्ड्यातून चालतो आम्ही आता
सवय झाली सोसून
कधी इकडुन खड्डा दिसतो
जातो त्याला चुकवून
कळतच नाही तेव्हा आम्हाला
दुसरा खड्डा पाहून