“साहेब !! तुम्ही इथ ??”
“हो ! अरे तू आला नाहीस ना ऑफिसमध्ये म्हणुन तुझी विचारपूस करायला आलो ! ”
“सायली ?? ये सायली !!”

“साहेब !! तुम्ही इथ ??”
“हो ! अरे तू आला नाहीस ना ऑफिसमध्ये म्हणुन तुझी विचारपूस करायला आलो ! ”
“सायली ?? ये सायली !!”
सगळ्या बंगल्यात सायलीला हाक मारत ते दोघे शोधू लागले. नंदा धावत बंगल्यातून बाहेर गेली.
“सायली !! कुठे आहेस तू ??” श्रीधर मोठ्याने तिला हाक मारू लागला.
“प्रिया !! एक मिनिट हा !! मी तुला नंतर कॉल करतो !! ”
“अरे !! काय झालं !! श्रीधर !! श्रीधर !! ” प्रिया बोलतं राहिली.
श्रीधरला मागून आवाज आला. तो मागे वळून पाहतो तर तिथे कोणीच नव्हतं. कित्येक वेळ तो त्याला शोधत राहिला. पण ते मूल त्याला काही सापडलं नाही. अखेर त्याला ते मुल मुख्य दरवाजातून बाहेर पळून जाताना दिसलं. त्यानंतर श्रीधर बेडरूममध्ये वाचत बसला. वाचता वाचता झोपी गेला.
छोट्या छोट्या आठवांची, सोबत ती किती असावी !!
मी सहज लिहावे, जणू कविता ती व्हावी !!
ओढ मीठीची अशी ती जणू, वेड मला का लावी ?
हळूवार स्पर्श जाणवतो असा की, जणू प्राजक्त ती बहरावी !!
बहरून गेल्या फुलात, गंध दरवळून ते जावे !!
तुझ्या माझ्या नात्यात, जणू पहाट घेऊन यावे !!
कधी सावरावे तू, कधी सावरून मी घ्यावे !!
कधी बोलावे तू, कधी अबोल मी ऐकावे !!
वाऱ्यास न व्हावा, भार तो कोणता!! दाही दिशा, मार्ग दिसावे !!
स्वार होऊन, निघता ते मग!! आभाळ नभी त्या, दाटून यावे !!