“चार पानांचं आयुष्य हे, मनसोक्त जगायचं !!
प्रत्येक श्वास घेताना , नव काही लिहायचं !!
कुठे बेफाम हसायचं , कूठे मनमोकळ रडायचं !!
प्रत्येकवेळी जगताना, हळूच जपून ठेवायचं !!
मराठी कविता
डोळे सांगतात नेहमी!! गुपिते ती मनाची ??
ओल्या पापण्या!! आणि गोष्ट ती अश्रूंची??
एकटेच चालत रहावे!! सोबत ती कोणाची ??
जड पावले!! आणि ओळख ती सावल्यांची??
जागी झाली नदी, जागे ते घरही होत आहे !!
अजूनही झोपल्या त्या, अंगणास जाग येत आहे !!
पसरल्या त्या धुक्यात, स्वप्न धूसर होत आहे!!
पानावर दवबिंदू होऊन, मला पुन्हा भेटत आहे !!!
पैसा बोले , पैसा चाले ,सार इथे खोट हाय !!
श्रीमंताचे कपडे सुंदर, गरिबाचे मळके पाय !!
धाव तू , थांब तू , पण जायचं तुला कुठे हाय ??
श्रीमंताची शिवी गोड, गरीबाची मारकी गाय !!
ओंजळीत घ्यावे , परी निसटून जात आहे !!
कदाचित नकळत , मनातले ते सांगत आहे!!
शोधावी ती माणसं
जी स्वप्नांशी झुंजत असतात
झोपलेल्या उगाच पाहत
वेळ वाया घालवू नये
विठू चरणी आज ,दुमदुमली पंढरी
साद एक होता, भरली ती पंढरी
एक ध्यास , एक ओढ , चंद्रभागेच्या त्या तीरी
विठ्ठल विठ्ठल नामात सारी, तल्लीन ही पंढरी
‘मनाचं कपाट अगदी आठवणींनी भरून गेलं !! त्यात एवढ्या आठवणी झाल्या की, कधी कोणती आठवण भेट देईल सांगता येत नाही..!!या आठवणी कधी नकळत मनात समावल्या, तर कधी आवर्जून आठवणीत ठेवल्या ..!!
एक पुतळा फुटला !! आणि अचानक मनातलं बोलला …! निषेध ..!!! पण कसला ?? पुतळा फुटला म्हणून !! अरे !! पण तो पुतळा जातीपातीत विभागला कोणी त्याला शोधा !! नाटकी हार !! नाटकी नमस्कार करणाऱ्या त्या ढोंगी माणसांना शोधा !!
एक बहिण म्हणुन आता
मला एवढंच सांगायचं आहे
रक्षण करणाऱ्या माझा भावाला
थोडसं बोलायचं आहे