क्षणिक यावे या जगात आपण
क्षणात सारे सोडून जावे
फुलास कोणी पुसे न आता
क्षणिक बहरून कसे जगावे
न पाहता वाट पुढची कोणती
क्षणाक्षणास गंध उधळीत जावे
कोणी ठेविले मस्तकी उगाच अन
कोणी पायी त्यास तुडवून जावे
Category: कविता
अल्लड ते हसू || SMILE MARATHI KAVITA ||
अल्लड ते तुझे हसू मला
नव्याने पुन्हा भेटले
कधी खूप बोलले माझ्यासवे
कधी अबोल राहीले
बावरले ते क्षणभर जरा नी
ओठांवरती जणू विरले
अल्लड ते हसू मला का
पुन्हा तुझ्यात हरवून बसले
सांग सखे || Sang Sakhe || Marathi Poem ||
“मनातले सखे कितीदा सांगुनी
प्रेम तुझ माझे कळलेच का नाही
हळव्या क्षणांची ती साथ तुझ भेटून
त्या डोळ्यात तू शोधलेच का नाही
उध्वस्त वादळात ||Udhvast Vadalat || Marathi Kavita ||
“न उरल्या कोणत्या भावना
शेवट असाच होणार होता
वादळास मार्ग तो कोणता
त्यास विरोध कोणता होता
राहिल्या तुटक्या काहीं आठवणी
त्यास आधार काहीच नव्हता
पापण्यात साठवून ठेवण्यास
कोणताच अर्थ उरला नव्हता
कोजागिरी || KOJAGIRI MARATHI CHAROLYA ||
चांदण्यात फिरुनी शोधला चांदोबा
शुभ्र दुधात पाहता हसला लाजरा
पसरून चोहीकडे हरवला तो बावरा
लख्ख प्रकाशाने जणू खुलला तो चांदोबा
विरह || Virah|| Marathi Kavita ||
साऱ्या साऱ्या रित्या केल्या
कालच्या आठवणीं
सांग सांग काय सांगू
तुझ्या विन न उरे काही
चेहरे अनोळखी || MARATHI KAVITA ||
“पाठीवरती हात फिरवता
खंजीर त्याने मारला होता
तोच आपुलकीचा सोबती
ज्याने घाव मनावर दिला होता
अश्रू पुसण्यासाठी हात येताच
कित्येक वेळ आपुला वाटला होता
त्याच अश्रूंचे कित्येक उपहास तो
चारचौघात करत बसला होता
तो पाऊस || MARATHI KAVITA ||
“तो पाऊस आणि ती खिडकी
मला खूप काही बोलतात
आठवणींच्या कित्येक थेंबात
मला चिंब भिजवून जातात
कधी अगदी मनसोक्त बरसून
माझ्या सवे ते गातात
कधी अगदी सरी त्या निवांत
माझ्यात हरवून जातात
