का छळतो हा एकांत
मनातील वादळास
भितींवरती लटकलेल्या
आठवणीतल्या चित्रात
बोलतही नाही शब्द
खुप काही सांगते
ऐकतही नाही काही
सगळं मात्र बोलते
भिंतीही हसतात

का छळतो हा एकांत
मनातील वादळास
भितींवरती लटकलेल्या
आठवणीतल्या चित्रात
बोलतही नाही शब्द
खुप काही सांगते
ऐकतही नाही काही
सगळं मात्र बोलते
भिंतीही हसतात
भावनेच्या विश्वात
आपुलकीच्या जगात
सैरभैर फिरूनी
मी एक शुन्य
प्रेमाची ही गोष्ट
भरगच्च पानात
वाचुनही शेवटी
मी एक शुन्य
चांदण्यात फिरताना
दुख मनात सलते
शुभ्र या चंद्रावरती
डाग लागले कसले
कुणी केला आघात
कोणते दुर्दैव असते
जीवन हे जगताना
कळत नकळत कधी
प्रेम मी केल होतं
तुला सांगावंस वाटलं
पण मनातच राहिल होत
चांदण्या मधील एक तु
खुप मी शोधलं होतं
चंद्रामागे शोधायचं
शेवटी मात्र राहिलं होतं
कधी मन हे बावरे
हरवून जाते तुझ्याकडे
मिटुन पापणी ओली ती
चित्रं तुझे रेखाटते
पुन्हा तुझ पहाण्यास
डोळे हे शोधते
शोधुनही न सापडता
शब्दात येऊन भेटते!!”
एकांतात राहशील ही तु
बुडत्या सुर्याकडे पहाणार
तो मी नसेल
मोकळेपणाने कधी
हशील ही तु
पण हसवणारा मी नसेल
चुकलेले मत
हताश बळ
लाचार जीवन
पुन्हा ती वाट नाही!!
शब्दाची कटुता
तिरस्कार असता
मनातील भावना
प्रेम दिसत नाही!!
जीवन एक प्रवास
जणु फुल गुलाबाचे!!
काट्यात उमलुन
टवटवीत राहायचे!!
हळुवार उमलुन
क्षणीक जगायचे!!
तोच आनंद खरा
मनी मानायचे!!