भाग १

“आगीच्या या लोटात सार का संपून जातं असेल ?आणि उरलेच काही चुकून तर ही गिधाडं तुटून का पडतात त्याचा फडशा पाडायला. पण उरतच काय?? निर्जीव शरीर आणि कोणतीही इच्छा न राहिलेलं एक नाव.तेही काही क्षणात संपून जाण्यास !! बस् !! हेच आहे आयुष्य !! आणि हाच खरा शेवट!! जिथं शांतता आहे !! जिथं लोक भितात यायला !! का तर म्हणे स्मशानात भूत असतात !! ज्यांनी आपल्याच लोकांना जाळलं तीच ही माणसं आता त्याच लोकांना भूत होऊन फिरताना भितात !! पण मग मी ?? मी कोण ?? एक जिवंत भूत ?? की माणूस ?? कोण आहे कोण मी !! या स्मशानाचा राखणदार .!! बस एवढीच काय ती ओळख आहे का माझी ?? नाही !! मी एक माणूस आहे !!! मी जिवंत आहे !! मी शिवा आहे !! ” शिवा स्वतःच्या तंद्रीत समोर जळणाऱ्या चीतेस बघत होता.
तेवढ्यात गावचा दत्तू पळतच शिवाकडे आला. त्याला हाका मारू लागला.
“ये शिवा !! ” शिवा मात्र आपल्याच तंद्रीत होता.
“ये लेका शिवा !! कुठ हाय लक्ष !! “
शिवा अचानक भानावर आला. पुढे दत्तुला पाहून लगबगीने उठला.
” का रे दत्तू ?? एवढं धावत का आला ??”
“अरे !! श्याम्याची आई गेली!! यायचं लागलेत मागनं!! सरपन तयार ठीव सांगायला आलतो !! “
“बर बर लगेच करतो!!”
दत्तू धावत धावत निघून गेला. शिवा शेजारच्या सरपणाच्या खोलीत जाऊन सरपण रचू लागला.
“श्याम्याची आई म्हणजे वस्ताद बाई !! पण मनानं साधी !! आईचं बोट भाजल म्हणून हेच श्याम्या पोरगं !! तालुक्याला जाऊन त्याचा मलम घेऊन आलत !! किती माया आईवर !! आता क्षणात जळून खाक होईल म्हातारी !! मग त्या मनात किती यातना होतील त्या श्याम्यालाच माहिती !! ” शिवा जणू त्या लाकडांकडे पाहून त्यांना मनातल्या मनात बोलत होता.
“जन्मभर नुसतं मागत राहायचं !! आणि शेवट तो काय असेल कोणास ठाऊक!! त्या इस्पितळात मरतोय !! की घरात !! की अजून वेगळं ते काय !! देवाची करणीच भारी !! आयुष्य गेलं लोकांच्या सरणावरची लाकड रचताना !! कोणतं लाकूड मलाच जाळतय ते त्या परमेश्वरालाच माहीत !! ” शिवा गालातल्या गालात पुसट हसला.
तेवढ्यात मागून शाम, दत्तू सगळे आले. सगळे विधी करू लागले. शिवा कोपऱ्यात उभा राहून बघत होता. दत्तू त्याच्या जवळच होता. श्याम्याला रडताना पाहून त्यालाही राहवलं नाही. आणि तो त्याला सावरायला गेला. शिवा पुढे गेलाच नाही.
दत्तू पुन्हा काही वेळात परत येऊन शिवा जवळ उभा राहिला आणि म्हणाला.

“पोट्ट कुठ दिसत नाही तुझ ??”
“शाळेत गेलंय !! येईलच इतक्यात !! “
“शाळेत ?? ” दत्तू आश्चर्याने म्हणाला.
“हा !! ” शिवा शांत उत्तरला.
“शिकून कुठ मास्तर व्हणाराय पोट्ट तुझ !! तुला मदत करायची सोडून नाहिते कशाला उद्योग करत बसायचे !!!”
“आवड आहे त्याची !!”
“असली काय कामाची आवड !! “
शिवा काहीच न बोलता. समोरच्या पेटत्या आगिकडे पाहू लागला.बघता बघता लाकडांणी पेट घेतला आणि आलेली माणसं निघून जाऊ लागली. श्याम आणि दत्तू जरा वेळ थांबले आणि तेही निघून गेले.
संध्याकाळची वेळ झाली. शेजारीच शिवाच दोन खोल्याच एक खोपट होत. त्यात बसून तो आणि त्याची बायको, सुधा तीच नाव, गप्पा मारत होते.
“यंदाच्या वर्षी आपला सदा पहिला येईल बघ !! बघ तू!त्याला काय आयुष्यभर लोकांची चीता पेटवायला नाही लावणार मी !!! मोठा करणार!! शिकू देणार !! ” शिवा सुधाकडे पाहत बोलत राहिला.
” होय तर !! होईल की !! ” सुधा शांत म्हणाली.

सूर्य पश्चिमेला झुकला आणि लांब सावल्या सगळीकडे नाचू लागल्या. त्यात एक सावली ओळखीची दिसली.
“आबा !! अजुन बाहेरच बसलाय तुम्ही !! ” सदा शिवाचा पोरगा हातातली शाळेची पिशवी ठेवत म्हणाला.
“अरे ! राखण करत बसलोय !! “
“कशाची !! या भुताच्या वाडीची ??” सदा जरा हसतच म्हणाला.
“आबा इकडं कोणी येत नाही बघा !!गावाच्या बाहेर आहे किती!! म्हणत्यात की वरच्या लिंबाकड म्हणजे या मसनवाट्याकड रात्री भूत फिरतेत म्हणून. आणि तुम्ही कोणाची राखण करताय !! या जळणाऱ्या मुडद्याची !! की त्या पलीकडं थोड गेल्यावर पुरलेल्या मुडद्याची.”सदा थोडा हसतच म्हणाला.
“तुला नाही कळायचं बाळा !! मेलेल्या मुडद्यांपेक्षा !! जिवंत भूत लई बेकार!!! तुला नाही कळायचं !! ” शिवा लांब बुडत्या सूर्याकडे एकटक पाहत म्हणाला.
एव्हाना आता अंधाराने चादर ओढली होती. शिवा , सदा आणि सुधा तिघेही जेवण करून बाहेर बसले होते. उघड्या त्या आभाळ खाली. धगधगत्या त्या विस्तवाकडं बघत.
“आबा तुम्हाला माहितेय !! शाळेतली पोरं तर मला सुद्धा बोलायला भितेत ..!! म्हणे तुझ्या अंगात एखाद भूत असल ! उगा लागायचं आमच्या माग !! “
“आरे मग होय म्हणायचं !! ” शिवा तोंड वाकड करत.भुताची नक्कल करत म्हणाला.
शिवा आणि सदा मनसोक्त हसले. तेवढ्यात शेजारच्या रानातून कोल्हे , ओरडताना आवाज झाला. शिवा सावध होत उठला. खोपट्यात गेला. हातात भाला घेऊन बाहेर धावत आला. सदाला काही कळायच्या आत शिवा धावत पुढे गेला.
“आबा !! आबा !! “सदा मागून हाका मारू लागला.
सुधा खोपट्याच्या बाहेर येऊन सदाला बोलावू लागली.
“सदा !! थांब !! अरे कोल्ह्याची टोळी आलिये मसनवाट्यात !! भाला घेऊन जा !! आबाला मदत कर !!”
सदा धावतच आईकडे आला. तिने भाला त्याच्याकडे दिला. धावतच स्मशानात गेला. पाच सहा कोल्हे अर्धवट जळलेल्या प्रेताचे लचके तोडायचा प्रयत्न करत होते . शिवा त्यांना हुस्कुवून लावायचा प्रयत्न करत होता.
“आबा !! ” सदाने हाक मारताच शिवा म्हणाला.
“सदा मागच्या बाजूनं हान त्याला !! “
सदा मागे फिरला . कित्येक वेळ झटापट झाली. शिवाच्या उजव्या हाताला कोल्ह्यान चावा घेतला. सदाने एका फटक्यात एकाला गारद केला. थोड्या वेळाने ती भुकेली कोहल्याची टोळी माग सरकली. थकली.
शिवा आणि सदा तिथंच बसून राहिली. जळत्या त्या प्रेताला राखण करत. कित्येक वेळ.
“कळलं पोरा !! इथ का राखण करावी लागते ती !!” शिवा उठतं म्हणाला.
सदा कित्येक वेळ विचार करत बसला. त्याच्या समोर अस पहिल्यांदाच घडत होत.
शिवा परत खोपट्याकड आला. सुधा वाटच पाहत होती.
“गेली का पिसाळलेली कोल्ही !! “
“हुसकून लावली ..!! ” शिवा तोंडावर गार पाणी मारत म्हणाला.

क्रमशः

✍️© योगेश खजानदार

READ MORE

अबोल प्रेम || ABOL PREM ||

वहीचं मागच पान तुझ्या नावानेच भरलं कधी ह्रदय कधी क्षण कुठे कुठे कोरलं मन मात्र हरवुन सांगायलाच विसरलं डोळ्यातलं ते प्रेम तुलाच नाही कळलं

एक कविता || POEM || LOVE ||

आज अचानक मला आठवणीचे तरंग दिसले प्रवासातील आपण दोघे आज मी एकटीच दिसले दुरावलास तु नकळत व्यर्थ ते कारण दिसले कळता मझ चुक ही किती हे काळ दिसले

एकदा तु सांग ना || EKDA TU SANG NA ||

धुंद हे सांज वारे छळते तुला का सांग ना? का असे की कोण दिसे एकदा तु सांग ना!! डोळ्यात हे भाव जणु विरह हा तो कोणता भावनेस शब्द दे एकदा…

एकदा || EKDA || LOVE || POEM ||

बघ एकदा माझ्याकडे तो मीच आहे तुझ्या पासुन दुर तो आज ही तुझाच आहे तु विसरली अशील ते मी तिथेच जगत आहे भुतकाळाचा अर्थ काय माझं सगळं तिथेच आहे

ऐक ना !! थोड सांगायचं होत तुला !! || marathi katha kavita Aani barach kahi ||

ऐक ना !! नव्याने भेटायचं होत तुला !! पुन्हा त्या वाटेवर, हरवून जायचं होत तुला !! कधी नकळत तेव्हा , माझ्यात शोधायचं होत तुला !! वळवणावरती वळताना, अश्रू लपवायचे होते…

ओढ ती अनामिक || odh Ti Anamik || Marathi Love Poem ||

बरसतात कित्येक सरी, चिंब मी भिजते !! भिजल्या त्या मिठीत माझ्या, उगा तुला शोधते !! सांग कसे समजावू मना, ना कोणा ऐकते !! कोऱ्या कागदावर सहज ते , चित्र तुझे…

कातरवेळी || kataraveli || कविता || प्रेम

सहज लिहावं, नी कविता व्हावी !! कातरवेळी , जणू ती दिसावी !! क्षणात माझ्या, मिठीत यावी !! चारोळी ती, जणू पूर्ण व्हावी !! सहज पहावं, नी प्रेमात पाडावी !! सखी…

तु सोबत असावी !! Tu Sobat Asavi ||Prem Kavita Marathi

वाफाळलेला चहा, आणि गप्पाची मैफिल असावी !! तू मनसोक्त बोलताना, जणु स्वतःत हरवून जावी !! कधी नकळत हसू तुझे, जणु पावसाची चाहूल व्हावी !!! नजरेत तुझ्या पाहताच, माझी ओढ का…

तु हवी होतीस || KAVITA SANGRAH||

माझ्या एकट्या क्षणात तु हवी होतीस कुठे हरवले ते मन तु पाहात होतीस नसेल अंत आठवणीस तु खुप दुर होतीस साद या वेड्या मनाची तु ऐकायला हवी होतीस

तुझे लाजणे !! ||BEst Marathi Poems || Kavita Sangrah || COUPLE IMAGES||

किती आठवांचा उगा अट्टाहास नव्याने तुला ते जणू पाहताच!! सोबतीस यावी ही एकच मागणी तुझ्यासवे त्या जणू बोलतात !! चांदणी ती पाहता तुला शोधणे रात्रीस त्या जणू हरवणे !! चांदणे…

प्रेम किती मझ || PREM KITI ||

मी भान हरपून ऐकतच राही तुझ्या शब्दातील गोड भावना!! हे रिक्त मन पाहुन चौफेर नजर शोधता स्थिर राहीना!!

प्रेम ते || PREM TE LOVE POEM ||

नभातील चंद्रास आज त्या चांदणीची साथ आहे तुझ्या सवे मी असताना मंद प्रकाशाची साथ आहे हात तुझा हातात घेऊन रात्र ती पहात आहे चांदणी ती मनातले जणु चंद्रास आज सांगत…

प्रेम मला कधी कळलचं नाही || LOVE POEM ||

प्रेम मला कधी कळलचं नाही बागेतल्या फुलांकडे कधी वळलच नाही मनातल्या कोपर्‍यात कधी कोण दिसलच नाही म्हणुनच प्रेम मला कधी कळलचं नाही. . तिचं हसणं कधी पाहिलंच नाही त्याच रहस्य…

प्रेमात पडल ना की असच होतं|| KAVITA SANGRAH ||

प्रेमात पडल ना की असच होतं आकाशातले चंद्र तारे चांदण्याच होतं धडधडनार ह्रदय ही दिल होतं तासन तास वाट पहान झुरन होतं भान जान म्हणजे आठवणीत रमण होतं प्रेमात पडल…

फक्त तुझेच आहे || LOVE || AVYAKT PREM ||

आजही हे मन फक्त तुझच आहे साथ न तुझी मझ क्षण तुझेच आहे मी न राहिलो मझ श्वास जणु साद ही ह्रदय हे माझे नी नाव तुझेच आहे