श्रीगणेशायनमः ॥
जेथें शिवनामघोष निरंतर । तेथें कैंचे जन्ममरणसंसार ।
तिहीं कळिकाळ जिंकिला समग्र । शिवशिवछंदें करुनियां ॥ १ ॥
पाप जळावया निश्र्चिती । शिवनामीं आहे ज्याची आसक्ती ।
त्यासी नाहीं पुनरावृत्ती । तो केवळ शिवरुप ॥ २ ॥
जैसें प्राणियांचें चित्त । विषयीं गुंतलें अत्यंत ।
तैसें शिवनामीं होतां रत । तरी बंधन कैंचे तया ॥ ३ ॥
धनइच्छा धरुनि चित्तीं । धनाढ्याची करिती स्तुती ।
तैसें शिवनामीं प्रवर्तती । तरी जन्ममरण कैंचे तयां ॥ ४ ॥
राजभांडारींचे धन । साधावया करिती यत्न ।
तैसें शिवचरणीं जडलें मन । तरी संकट विघ्न कैंचे तयां ॥ ५ ॥
धन्य ते शिवध्यानीं रत । येचिविषयीं कथा अद्भुत ।
नैमिषारण्यीं सांगत । सूत शौनकादिकांप्रती ॥ ६ ॥
वामदेव नामें महाज्ञानी । शिवध्यानीं रत विचरे काननीं ।
एकाकी निर्माय शांत दांत जनीं । त्रिविधभेदरहित जो ॥ ७ ॥
दिशा जयाचें अंबर । भसमचर्चित दिगंबर ।
निराहार निरंतर । एकलाचि हिंडतसे ॥ ८ ॥
काय करावें कोठें जावें । काय घेवोनि काय त्यजावें ।
विश्र्व शिवमय आघवें । खेद मोह भेद नाहीं ॥ ९ ॥
अक्रोध वैराग्य इंद्रियदमन । क्षमा दया कृपा समान ।
निर्लोभ दाता भय शोक मान । काळत्रयीं न धरीच ॥ १० ॥
गृहापत्यदारावर्जित । कोणी एक परिग्रह नाहीं सत्य ।
कायावाचामनोदंडयुक्त । मौनी न बोले इतरांसी ॥ ११ ॥
ज्ञानचर्चा शिवस्मरण । त्याविण नेणेचि भाषण ।
या नांव बोलिजे मौन । भेदाभेदरहित जो ॥ १२ ॥
सर्वांच्या अनुग्रहास्तव । ते रुप धरोनि विचरे शिव ।
जडजीव तारावया सर्व । विचरें सृष्टीं स्चइच्छें ॥ १३ ॥
कार्याकार्य सारुनि कारण । आत्मस्वरुपीं पावला समाधान ।
देहत्रयरहित विधिनिषेधहीन । प्रवृत्तिनिवृत्तिवेगळा ॥ १४ ॥
निरंकुश जो निःसंग । जैसा ब्रह्मारण्यीं विचरे मातंग ।
तयाची रीती अभंग । वेदशास्त्रें वर्णिती ॥ १५ ॥
तो स्वरुपीं सदा समादहिस्थ । गगन तेही अंगासी रुतत ।
म्हणूनि तेंही परतें सारीत । हेतुदृष्टांतवर्जित जो ॥ १६ ॥
तेणें तेजाचें दाहकत्व जाळिलें । उर्वीचे कठिणत्व मोडिलें ।
चंचलत्व हिरोनि घेतलें । प्रभंजनाचें तेणें पैं ॥ १७ ॥
आर्द्रत्व निरसोन । धुवोनि शुद्ध केलें जीवन ।
एवं पिंड ब्रह्मांड जाळून । भस्म अंगीं चर्चिलें ॥ १८ ॥
ऐसा तो अमृतामूर्त । केवळ शुक्र कीं जडभरत ।
कौंचारण्यीं विचरत । सर्वही देखत शिवरुप ॥ १९ ॥
तों एक ब्रह्मराक्षस धांवत । महाभयानक शरीर अद्भुत ।
कपाळीं शेंदूर जिव्हा लळलळीत । भयानक मुखाबाहेरी ॥ २० ॥
खदिरांगार तैसे नेत्र । बहुत जीव भक्षिले अपरिमित ।
क्षुधित तृषित पापी कुपात्र । अकस्मात पातला ॥ २१ ॥
महाहिंसक सर्वभक्षक । तेणें वामदेव देखिला पुण्यश्र्लोक ।
धांवोनियां एकएक । कंठीं घालीत मिठी त्याच्या ॥ २२ ॥
लोह परिसासीं झगटतां पूर्ण । तत्काळ होय दिव्य सुवर्ण ।
तेवीं त्याच्या अंगस्पर्शेंकरुन । मति पालटली तयाची ॥ २३ ॥
वामदेवांगींचें भस्म । त्याच्या अंगीं लागलें उत्तम ।
सत्ववृत्ति झाली परम । असुरभाव पालटला ॥ २४ ॥
आपुल्या अंगीं झगटोन । उद्धरिला पिशिताशन ।
हें त्यासी नाहींच भान । समाधिस्थ सर्वदा ॥ २५ ॥
नेणें सुखदुःख शीतोष्ण । लोक निंदिती कीं वंदिती पूर्ण ।
शरीरीं भोग कीं रोग दारुण । हेंही नेणे कदा तो ॥ २६ ॥
मी हिंडतों देशीं कीं विदेशीं । हेंही स्मरण नाहीं त्यासी ।
तो ब्रह्मानंद सौख्यराशी । विधिनिषेधीं स्पर्शेना ॥ २७ ॥
ऐसा तो योगींद्र निःसीम । त्याच्या अंगस्पर्शें पापें झाली भस्म ।
दिव्यरुप होवोनि सप्रेम । चरणीं लागला तयाच्या ॥ २८ ॥
सहस्र जन्मींचें झालें ज्ञान । त्यासी आठव झाला संपूर्ण ।
मानससरोवरी उदकपान । करितां काक हंस होय ॥ २९ ॥
कीं हाटकनदीतीरीं देख । पडतां पाषाण काष्ठादिक ।
दिव्य कार्तस्वर होय सुरेख । तेवीं राक्षस पैं झाला ॥ ३० ॥
कीं करिताण सुधारसपान । तेथें सहजचि आलें देवपण ।
कीं शशिकिरणस्पर्शेकरुन । द्रवे जैसा चंद्रकांत ॥ ३१ ॥
कीं रवि उगवतां निःशेष । निशा सरे प्रगटे प्रकाश ।
तैसा उद्धरला राक्षस । स्तवन करी तयाचें ॥ ३२ ॥
म्हणे गुरुवर्या ऐक पूर्ण । मी तव दर्शनें झालों पावन ।
तिजसीं करितां संभाषण । वाटतें पावेन शिवपदा ॥ ३३ ॥
मज सहस्रजन्मींचें झालें ज्ञान । परी पंचवीस जन्मांपासून ।
पापें घडलीं जी दारुण । तीं अनुक्रमें सांगतों ॥ ३४ ॥
पूर्वीं मी राजा दुर्जय । यौवनमदें अति निर्दय ।
परम दुराचारी होय । ब्राह्मण प्रजा पीडीत ॥ ३५ ॥
प्रजेसी नित्य करी मार । आवडे तैसा विचारें स्वेच्छार ।
वेद पुराण शास्त्र । कैसें आहे मी नेणें ॥ ३६ ॥
स्वप्नींही नेणें कदा धर्म । ब्रह्महत्यादि पापें केलीं परम ।
नारी अपूर्व आणूनि उत्तम । नित्य नूतन भोगीं मी ॥ ३७ ॥
ऐशा स्रिया असंख्य भोगून । बंदीं घालूनि केलें रक्षण ।
सर्व देश धुंडोन । स्रिया नूतन आणवीं ॥ ३८ ॥
एकदां भोग देऊन । दुसर्‍यानें तिचें न पाहावें वदन ।
त्या बंदीं रडती आक्रंदून । शाप देती मजलागीं ॥ ३९ ॥
विप्र पळाले राज्यांतून । पट्टणें ग्रामें खेटकें जाण ।
इतुकींही धुंडोन । स्रिया धरुन आणिल्या ॥ ४० ॥
भोगिल्या तीन शतें द्विजनारी । चार शतें क्षत्रियकुमारी ।
वैश्यस्रिया सुंदरी । दहा शतें भोगिल्या ॥ ४१ ॥
शूद्रांच्या सहस्र ललना । चांडालनारी चार शतें जाणा ।
त्यावरी अपवित्र मांगकन्या । सहस्र एक भोगिल्या ॥ ४२ ॥
चर्मककन्या पांच शत । रजकांच्या चार शतें गणित ।
वारांगना असंख्यात । मिती नाहीं तयांतें ॥ ४३ ॥
पांच शतें महारिणी । तितुक्याच वृषाली नितंबिनी ।
यावेगळ्या कोण गणी । इतर वर्ण अष्टादश ॥ ४४ ॥
इतुक्या कामिनी भोगून । तृप्त नव्हे कदा मन ।
नित्य करीं मद्यपान । अभक्ष्य तितुकें भक्षिलें ॥ ४५ ॥
ऐसें भोगितां पापभोग । मज लागला क्षयरोग ।
मृत्यु पावलों सवेग । कृतांतदूत धरोनि नेती ॥ ४६ ॥
यमपुरीचें दुःख अपार । भोगिलें म्यां अति दुस्तर ।
तप्तताम्रभूमी तीवर । मजलागीं चालविलें ॥ ४७ ॥
लोहस्तंभ तप्त करुन । त्यासी नेऊनि देवविती आलिंगन ।
माझें घोर कर्म जाणून । असिपात्रवनीं हिंडविती ॥ ४८ ॥
कढईंत तेल झालें तप्त । त्यांत नेऊनि बुडवीत ।
तोंडीं घालितीं नरक मूत । पाप बहुत जाणोनी ॥ ४९ ॥
महाक्षार कटुरस आणोनी । मुखीं घालिती पासलें पाडोनी ।
तीक्ष्ण चंचूचे गृध येवोनी । नेत्र फोडिती एकसरें ॥ ५० ॥
कुंभीपात्रीं घालोनि शिजविती । कर्णीं तप्त लोहदंड दडपिती ।
अहा तेथींची जाचणी किती । सांगों आतां गुरुवर्या ॥ ५१ ॥
तेथें रक्तकुंड रेतकुंड दारुण । त्यांत पचविती कित्येक दिन ।
मांस तोडिती सांडसेंकरुन । वरी शिंपिती क्षारोदक ॥ ५२ ॥
जिव्हा नासिक आणि कर्ण । तीक्ष्ण शस्त्रें टाकिती छेदून ।
हस्त पाद खंडून । पोट फोडिती क्रूर शस्त्रें ॥ ५३ ॥
अंगाचा काढिती भाता । तप्त शस्त्रें रोविती माथां ।
शिश्र्न छेदून गुदद्वारीं अवचित । तप्त अर्गळा घालिती ॥ ५४ ॥
सर्वांगासी टिपर्‍या लावून । सवेंचि करिती पाशबंधन ।
पृष्ठीकडे वांकवून । चरणीं ग्रीवा बांधिती ॥ ५५ ॥
बोटीं बोटीं सुया रोंवून । पाषाणें वृषण करिती चूर्ण ।
हस्तपायीं आणून । पाषाणबेडी घालिती ॥ ५६ ॥
सहस्र वर्षें न लगे अंत । ऐशिया नरकीं बुडवीत ।
एक येवोनि पाडिती दांत । पाश घालिती ग्रीवेसी ॥ ५७ ॥
आपली विष्ठामूत्र । बळेंच भक्षविती यमदूत ।
सवेंचि अंगाचे तुकडे पाडीत । दोष अमित जाणोनी ॥ ५८ ॥
श्यामशबलश्र्वान लावून । चरचरां टाकिती फाडून ।
एक शिरास्थि काढिती ओढून । एक मांस उकरिती ॥ ५९ ॥
लोहार्गळा उष्ण तीव्र । पृष्ठीं हृदयीं करिती मार ।
उखळी घालोनि सत्वर । लोहतप्तमुसळें चेंचिती ॥ ६० ॥
तीक्ष्ण औषधींचे रस आणिती । नासिकद्वारें आंत ओतिती ।
सवेंचि वृश्र्चिककूपीं टाकिती । बहुत विपत्ती भोगिल्या ॥ ६१ ॥
ज्यांचें विष परम दुर्धर । ऐसें अंगासी डसविती विखार ।
अग्निशिखा लावोनि सत्वर । हें शरीर भाजिलें ॥ ६२ ॥
अंतरिक्ष असिधारे बैसवून । पायीं बांधिती जड पाषाण ।
सवेंचि पर्वतावरी नेऊन । ढकलूनि देती निर्दयपणें ॥ ६३ ॥
आंतडी काढून निश्र्चितीं । ज्याचीं त्याजकडोन भक्षविती ।
ऊर्ध्व नेवोनि टांगती । आपटिती क्रोधभरें ॥ ६४ ॥
लोहकंटकी उभें करुन । करिती इंगळांचें आंथरुण ।
मस्तकीं घालूनियां पाषाण । फोडोनि टाकिती मस्तक ॥ ६५ ॥
लौहचणक करुनि तप्त । खा खा म्हणोनि दूत मारीत ।
ओष्ठ धरोनि फाडीत । तप्त सळ्या नाकीं खोंविती ॥ ६६ ॥
उफराटें टांगून । ग्रीवेसी बांधोनि थोर पाषाण ।
रीसव्याघ्रादिक आणोन । विदारिती त्यांहातीं ॥ ६७ ॥
गजपदाखालीं चूर्ण । करविती तप्तनीरप्राशन ।
अष्टांगें कर्वतून । वेगळालीं टाकिती ॥ ६८ ॥
भयानक भूतें भेडसाविती । लिंग छेदूनि खा म्हणती ।
सांधे ठायीं ठायीं मोडिती । तीक्ष्ण शस्त्रेंकरुनियां ॥ ६९ ॥
भूमींत रोवोनियां शरीर । करिती बहुत शरमार ।
सवेंचि शूळ परम तीव्र । त्यावरी पालथें घालिती ॥ ७० ॥
वरी मारिती मूसळघायें । मग पाषाण बांधोनि लवलाहें ।
नरकवापींत टाकिती पाहें । अंत न लागे उतरतां ॥ ७१ ॥
काच शिसें यांचा रस करुन । बळेंचि करविती प्राशन ।
तेथें जात नाहीं कदा प्राण । यातना दारुण भोगितां ॥ ७२ ॥
ऐशा तीन सहस्र वर्षेंपर्यंत । नरकयातना भोगिल्या बहुत ।
त्यावरी मज ढकलोनि देत । व्याघ्रजन्म पावलों ॥ ७३ ॥
दुसरें जन्मीं झालों अजगर । तिसरें जन्मीं वृक भयंकर ।
चौथे जन्मीं सूकर । सरडा झालों पांचवा ॥ ७४ ॥
सहावे जन्मी सारमेय सबळ । सातवे जन्मीं श्रृगाल ।
आठव्यानें गवय विशाळ । गुरुवर्या मी झालों ॥ ७५ ॥
नववे जन्मी मर्कट प्रसिद्ध । दहावे जन्मीं झालों गर्दभ निषिद्ध ।
त्यावरी नकुळ मग वायस विविध । तेरावें जन्मीं बक झालों ॥ ७६ ॥
चौदावे जन्मीं वनकुक्कुट । त्यावरी गीध झालों पापिष्ट ।
मग मार्जारयोनी दुष्ट । मंडूक त्यावरी जाण पां ॥ ७७ ॥
अठरावे जन्मीं झालो कूर्म । त्यावरी मत्स्य झालों दुर्गम ।
सवेंचि पावलों मूषकजन्म । उलूक त्यावरी झालों मी ॥ ७८ ॥
बाविसावे जन्मीं वनद्विरद । त्यावरी उष्ट्रजन्म प्रसिद्ध ।
मग दुरात्मा निषाद । आतां राक्षस जन्मलों ॥ ७९ ॥
सहस्रजन्मींचें ज्ञान । झालें स्वामी पूर्ण ।
तव दर्शनाच्या प्रतापेंकरुन । पावन झालों स्वामिया ॥ ८० ॥
गंगास्नानें जळे पाप । अत्रिनंदन हरी ताप ।
सुरतरु दैन्य अमूप । हरीत दर्शनेंकरुनियां ॥ ८१ ॥
पाप ताप आणि दैन्य । संतसमागमें जाय जळून ।
यावरी वामदेव योगींद्र वचन । बोलता झाला तेधवां ॥ ८२ ॥
एक विप्र होता महा अमंगळ । शुद्र स्रियेसीं रतला बहुत काळ ।
तिच्या भ्रतारें साधूनि वेळ । जीवें मारिलें द्विजातें ॥ ८३ ॥
ग्रामाबाहेर टाकिलें प्रेत । कोणी संस्कार न करीत ।
तों यमदूतीं नेला मारीत । जाच बहुत भोगीतसे ॥ ८४ ॥
इकडे शिवसदन उत्तम । त्यापुढें पडिलें असे भस्म ।
महाशिवरात्रिदिवशीं सप्रेम । भक्त पूजना बैसले ॥ ८५ ॥
त्या भस्मांत श्र्वान सवेग । येऊनि बैसलें पाहे शिवलिंग ।
भस्मचर्चित त्याचे अंग । जात मग त्वरेनें ॥ ८६ ॥
पडिलें होतें विप्रप्रेत । त्यावरी गेलें अकस्मात ।
कुणपास भस्म लागत । पापरहित झाला तो ॥ ८७ ॥
तो यमदूतीं नरकांतून काढिला । शिवदूतीं विमानीं वाहिला ।
कैलासासी जावोनि राहिला । संहारिला पापसमूह ॥ ८८ ॥
ऐसें हें पवित्र शिवभूषण । त्याचें न वर्णवे महिमान ।
राक्षस पुसे कर जोडून । भस्ममहिमा सांगा कैसा ॥ ८९ ॥
भस्म कोणतें उत्तम । शिवभक्तीं लावावें कैसा नेम ।
यावरी वामदेव उत्तम । चरित्र सांगे शिवाचें ॥ ९० ॥
मंदरगिरी परमपवित्र । उंच योजनें अकरा सहस्र ।
त्यावरी एकदां त्रिनेत्र । देवासहित पातला ॥ ९१ ॥
यक्षगण गंधर्व किन्नर । चारण पिशाच गुह्यक समग्र ।
देव उपदेव पवित्र । महेशा वेष्टुनि बैसले ॥ ९२ ॥
मरुद्गण पितृगण समस्त । एकादश रुद्र द्वादशादित्य ।
अष्ट वसु अष्ट भैरव सत्य । अष्ट दिक्पाळ पातले ॥ ९३ ॥
अठ्यायशीं सहस्र ऋषीश्र्वर । साठ सहस्र वालखिल्य ब्रह्मपुत्र ।
पाताळनाग पृथ्वीचे नृपवर । शंकरा वेष्टित बैसले ॥ ९४ ॥
विष्णु विधि पुरंदर । शिवध्यान पाहती समग्र ।
भूतांचे मेळे अपार । मंदराचळीं मिळाले ॥ ९५ ॥
सिंधुरवदन वीरभद्रकुमार । साठ कोटी गण समग्र ।
पुढें विराजे नंदिकेश्र्वर । दुसरा मांदार शुभ्र दिसे ॥ ९६ ॥
तेथें आले सनत्कुमार । साष्टांग करुनि नमस्कार ।
स्तवन करुनि अपार । विभूति धारणविधी पुसती ॥ ९७ ॥
यावरी बोले जाश्र्वनीळ । विभुति जाण तेचि निर्मळ ।
शुद्ध करुनि गोमयगोळ । मृत्तिकाकणविरहित ॥ ९८ ॥
ते वाळवूनि उत्तम । मग करावें त्यांचें भस्म ।
शुद्ध विभूति मग परम । शिवगायत्रीनें मंत्रिजे ॥ ९९ ॥
आधीं अंगुष्ठें लाविजे ऊर्ध्व । माग मस्तकाभोंवतें वेष्टिजे शुद्ध ।
तर्जनी न लाविजे निषिद्ध । कनिष्ठिका वेगळी करी ॥ १०० ॥
दो बोटांनीं लाविजे भाळीं । अंगुष्ठें मध्यरेखा तेजागळी ।
तैसें त्रिपुंड्रधारण चंद्रमौळी । सनत्कुमारा सांगत ॥ १०१ ॥
तर्जनी न लावितां सर्वांगीं विभूती । त्रिबोटी लाविजे निश्र्चितीं ।
येणें महत्पापें भस्म होतीं । शिवभूषणप्रसादें ॥ १०२ ॥
अगम्यागमन सुरापान । ब्रह्महत्या गोहत्या अभक्ष्यभक्षण ।
महत्पापांचे पर्वत जाण । भस्मचर्चनें भस्म होती ॥ १०३ ॥
ऐसा भस्माचा महिमा वामदेव । ब्रह्मराक्षसास सांगे सर्व ।
विमान आलें अपूर्व । दिव्यरुप असुर झाला ॥ १०४ ॥
कैलासाप्रति जाऊन । राहिला शिवरुप होऊन ।
वामदेव पृथ्वीपर्यटन । स्वेच्छें करीत चालिला ॥ १०५ ॥
सत्संगाचा महिमा थोर । वामदेवासंगें तरला असुर ।
भस्मलेपनें भाळनेत्र । सदा सुप्रसन्न भक्तांसी ॥ १०६ ॥
मंत्र तीर्थ द्विज देव । गुरु यज्ञ ज्योतिषी औषधी सर्व ।
येथें जैसा धरिला भाव । सिद्धि तैसी तयांसी ॥ १०७ ॥
पांचाळ देशीं नृपनाथ । नाम जयाचें सिंहकेत ।
जैसा शक्रनंदन कीं तृतीय सुत । पृथादेवीचा पुरुषार्थी ॥ १०८ ॥
मृगयेस गेला तो भूपाळ । मागें चालत धुरंधर दळ ।
शबरांचेही मेळ । बहुसाल निघती तयासवें ॥ १०९ ॥
वनोवनीं हिंडतां भूपाळक । शबर एक परम भाविक ।
भग्न शिवालय एक । गेला त्यांत निषाद तो ॥ ११० ॥
उन्मळोनि पडलें दिव्य लिंग । पंचसूत्री रमणीय अभंग ।
सिंहकेतरायातें सवेग । दाविता झाला तेधवां ॥ १११ ॥
राजा म्हणे लिंग चांगलें । परी पाहिजे भावें पूजिलें ।
उगेंचि देवार्चन मांडिलें । दंभेकरुनि लौकिकीं ॥ ११२ ॥
लौकिकीं मिरवावया थोरपण । प्रतिमा ठेविल्या सोज्जळ करुन ।
जेवीं कांसारें मांडिलें दुकान । प्रतिमाविक्रय करावया ॥ ११३ ॥
ब्राह्मणवेष घेवोनि शुद्ध । यात्रेंत हिंडती जैसे मैंद ।
कें मार्गघ्न वाटेंत साधुसिद्ध । वेष धरुनि बैसले ॥ ११४ ॥
कानेमी साधुवेष धरुन । वाटेंत बैसला करावया विघ्न ।
एवं भावेंविण देवतार्चन । व्यर्थ काय दांभिक ॥ ११५ ॥
शबरासी म्हणे नृपसत्तम । तुज हें लिंग सांपडलें उत्तम ।
निषाद म्हणे पूजनक्रम । कैसा आहे सांग पां ॥ ११६ ॥
विनोदें बोले नृपवर । पूजेचे आहेत बहुत प्रकार ।
परी चिताभस्म पवित्र । नित्य नूतन आणावें ॥ ११७ ॥
चिताभस्मविण । नैवेद्य करुं नये समर्पण ।
हेंचि मुख्य वर्म जाण । शैवलक्षण निष्ठेचें ॥ ११८ ॥
नृपवचन मानूनि यथार्थ । शबर लिंग घरा आणीत ।
शबरीस सांगे वृत्तांत । हर्षभरित ते झाली ॥ ११९ ॥
सुमुहूर्तें शिवलिंग स्थापून । दोघें पूजिती एकनिष्ठेंकरुन ।
चिताभस्म नित्य नूतन । आणिती मेळवून साक्षेपें ॥ १२० ॥
एकार्ती होतांचि सुंदरी । नैवेद्य आणीत झडकरी ।
उभयतां जोडल्या करीं । शिवस्तवनीं सादर ॥ १२१ ॥
ऐसें नित्य करितां पूजन । लोटले कित्येक दिन ।
त्यांची निष्ठा पहावया पूर्ण । केलें नवल पंचवदनें ॥ १२२ ॥
ऐसें एकदां घडोनि आलें । चिताभस्म कोठें न मिळें ।
शबरें बहुत शोधिलें । अपार क्रमिलें भूमंडळ ॥ १२३ ॥
परतोनि सदनासी येत । शबरीस सांगे वृत्तांत ।
तेही झाली चिंताक्रांत । म्हणे पूजन केवीं होय ॥ १२४ ॥
केलें शिवपूजन उत्तम । परी न मिळतां चिताभस्म ।
तो शबर भक्तराज परम । नैवेद्य शिवासी अर्पीना ॥ १२५ ॥
शिवदीक्षा परम कठिण । निष्ठा पाहे उमारमण ।
शबरी म्हणे प्रियालागून । मी आपुलें भस्म करितें आतां ॥ १२६ ॥
पाकसदनीं बैसोन । लावोनि घेतें आतां अग्न ।
तें चिताभस्म चर्चून । सांबपूजन करावें ॥ १२७ ॥
मग शुचिर्भूत होवोनी शबरी । शिवध्यान स्मरण करी ।
अग्नि लावोनी झडकरी । भस्म करी कलेवर ॥ १२८ ॥
शबर घेवोनि तें भस्म । चर्ची सदाशिवासी सप्रेम ।
परी नैवेद्य आणावया उत्तम । दुसरें कोणी नसेचि ॥ १२९ ॥
भोळा चक्रवर्ती उदार । तारावया धैर्य पाहे शंकर ।
आसन घालोनि शबर । परम सादर शिवार्चनी ॥ १३० ॥
शबरी उत्तम पाक करुन । नित्य येत नैवेद्य घेवोन ।
शबर एकार्ती करुन । पूर्वाभ्यासें बोलावीत ॥ १३१ ॥
एकार्ती होतांचि सदाशिवा । त्रुटी न वाजतां नैवेद्य दावावा ।
विलंब होतां महादेवा । क्षोभ अत्यंत पैं होय ॥ १३२ ॥
सर्व अन्याय क्षमा करी शंकर । परी नैवेद्यासी होतां उशीर ।
क्षोभोनि जातो श्रीशंकर । उशीर अणुमात्र सोसेना ॥ १३३ ॥
शबर आनंदमय शिवार्चनीं । स्रियेनें शरीर जाळले हे नाठवे मनीं ।
म्हणे ललने नैवेद्य आणीं । तव पाठीसीं उभी घेवोनियां ॥ १३४ ॥
रंभा उर्वशी मेनका सुंदरी । त्यांहूनि दिव्यरुप झाली शबरी ।
चतुर्विध नैवेद्य करी । देत पतीच्या तेधवां ॥ १३५ ॥
नैवेद्य अर्पूनि शबर । पूजा झाली षोडशोपचार ।
दोघें जोडोनियां कर । स्तवन करिती शिवाचें ॥ १३६ ॥
जय जय अनंतब्रह्मांडनायका । जय जय शिव मायाचक्रचालका ।
दुर्जनदमना मदनांतका । भवहारका भवानीपते ॥ १३७ ॥
पूजन झालें संपूर्ण । शबर पाहे स्री विलोकून ।
अलंकारमंडित सद्गुण । आपणही शिवरुप जाहला ॥ १३८ ॥
एक नीलकंठ वेगळा करुन । शिवभक्त शिवसमान ।
तंव आलें दिव्य विमान । वाद्यें अपार वाजती ॥ १३९ ॥
येत दिव्यसुमनांचें परिमळ । आश्र्चर्य करी सिंहकेतनृपाळ ।
विमानीं बैसवूनि तत्काळ । शिवपद पावलीं दोघेंही ॥ १४० ॥
राव म्हणे विनोदेंकरुन । म्यां सांगितलें चिताभस्मपूजन ।
परी धन्य शबराचें निर्वाण । उद्धारोनि गेला कैलासा ॥ १४१ ॥
धन्य ते शबरी कामिनी । देह समर्पिला शिवार्चनीं ।
एवं एकनिष्ठ देखिल्यावांचोनी । पिनाकपाणी प्रसन्न नव्हे ॥ १४२ ॥
सिंहकेतासी लागला तोचि छंद । सर्वदा शिवभजनाचा वेध ।
शिवलीलामृतग्रंथ प्रसिद्ध । श्रवण करी सर्वदा ॥ १४३ ॥
शिवरात्री प्रदोष सोमवार । व्रतें आचरे प्रीतीं नृपवर ।
शिवप्रीत्यर्थ उदार । धनें वाटी सत्पात्रीं ॥ १४४ ॥
ऐसें करितां शिवभजन । सिंहकेत शिवरुप होवोन ।
शिवपदीं राहिला जावोन । धन्य भजन निष्ठेचें ॥ १४५ ॥
शिवलीलामृतमंडपीं सुरवाडली । चढत जात श्रीधरवाग्वल्ली ।
अहळबहळ पसरली । ब्रह्मानंदेंकरुनियां ॥ १४६ ॥
ते छाया सघन अत्यंत । तेथें बैसोत शिवभक्त ।
प्रेमद्राक्षफळें पक्व बहुत । सदा सेवोत आदरें ॥ १४७ ॥
श्रीधरवरदा ब्रह्मानंदा । मृडानीहृदयाब्जमिलिंदा ।
कैवल्यपददायका अभेदा । लीला अगाध बोलवीं पुढें ॥ १४८ ॥
शिवलीलामृत ग्रंथ प्रचंड । स्कंदपुराण ब्रह्मोत्तरखंड ।
परिसोत सज्जन अखंड । नवमाध्याय गोड हा ॥ १४९ ॥
