Content
अध्याय ३३
श्रीगणेशाय नमः ॥
श्रीसरस्वत्यै नमः ॥
श्रीगुरुभ्यो नमः ॥
नामधारक शिष्यराणा । लागे सिद्धाचिये चरणां ।
विनवीतसे कर जोडून । भक्तिभावेंकरोनियां ॥ १ ॥
म्हणे स्वामी सिद्धमुनि । पूर्वकथानुसंधानीं ।
पतीसहित सुवासिनी । आली गुरुसमागमें ॥ २ ॥
श्रीगुरु आले मठासी । पुढें कथा वर्तली कैसी ।
विस्तारोनि आम्हांसी । निरोपावी दातारा ॥ ३ ॥
सिद्ध म्हणे ऐक बाळा । दुसरे दिवसीं प्रातःकाळा ।
दंपति दोघें गुरुजवळा । येऊनि बैसती वंदूनि ॥ ४ ॥
विनविताति कर जोडोनि । आम्हां शोक घडले दिनीं ।
एक यतीनें येऊनि । नाना धर्म निरोपिले ॥ ५ ॥
रुद्राक्ष चारी आम्हांसी । देतां बोलिला परियेसीं ।
कानीं बांधोनि प्रेतासी । दहन करीं म्हणितलें ॥ ६ ॥
आणिक एक बोलिलें । रुद्रसूक्त असे भलें ।
अभिषेक करिती विप्रकुळें । तें तीर्थ आणावें ॥ ७ ॥
आणोनि तीर्थ प्रेतावरी । प्रोक्षा तुम्ही भावेकरीं ।
अंतकाळ-समयीं दर्शन करीं । श्रीगुरुनृसिंहसरस्वतीस्वामीचें ॥ ८ ॥
ऐसें सांगोनि आम्हांसी । आपण गेला परियेसीं ।
रुद्राक्ष राहिले मजपाशीं । पतिश्रवणीं स्वामिया ॥ ९ ॥
ऐकोनि तियेचें वचन । श्रीगुरु सांगती हांसोन ।
रुद्राक्ष दिल्हे आम्हींच जाण । तुझी भक्ति देखोनियां ॥ १० ॥
रुद्राक्षांची महिमा । सांगता असे अनुपम्या ।
सांगेन विस्तारुन तुम्हां । एकचित्ते परियेसा ॥ ११ ॥
भक्ति अथवा अभक्तिसीं । रुद्राक्षधारणनरासी ।
पापें न लागती परियेंसी । उत्तम अथवा नीचातें ॥ १२ ॥
रुद्राक्षधारणपुण्य । मिति नाहीं अगण्य ।
आणिक द्यावया नाहीं साम्य । श्रुतिसंमत परियेसा ॥ १३ ॥
सहस्त्रसंख्या जो नर । रुद्राक्षमाळा करी हार ।
स्वरुपें होय तोचि रुद्र । समस्त देव वंदिती ॥ १४ ॥
सहस्त्र जरी न साधती । दोंही बाहूंसी षोडश असती ।
शिखेसी बांधा एक ख्याति । चतुविंशति दोंही करी ॥ १५ ॥
कंठाभरण बत्तिसाचें । मस्तकीं बांधा चत्वारिंशाचें ।
श्रवणद्वयीं द्वादशाचे । धारण करावें परियेसा ॥ १६ ॥
अष्टोत्तरशत एक । कंठी माळा करा निक ।
रुद्रपुत्रसमान ऐक । येणें विधी धारण केलिया ॥ १७ ॥
मोतीं पोंवळीं स्फटिकेसी । रौप्य-वैडूर्य सुवर्णेसीं ।
मिळोनि रुद्राक्षमाळेसी । धारण करावें परियेसा ॥ १८ ॥
त्याचें फळ असे अपार । माळा रुद्राक्ष असे थोर ।
जैसे मिळती समयानुसार । रुद्राक्ष धारण करावे ॥ १९ ॥
ज्याचे गळां रुद्राक्ष असती । त्यासी पापें नातळती ।
त्यासी होय सद्गति । रुद्रलोकीं अखंडित ॥ २० ॥
रुद्राक्षमाळा धरोनि । जप करिती अनुष्ठानीं ।
अनंत फळ असे जाणी । ऐका श्रोते एकचित्तें ॥ २१ ॥
रुद्राक्षाविणें जो नर । वृथा जन्म जाणा थोर ।
ज्याचे कपाळीं नसे त्रिपुंड्र । जन्म वायां परियेसा ॥ २२ ॥
रुद्राक्ष बांधोनि मस्तकेंसी । अथवा दोन्ही श्रवणांसी ।
स्नान करितां नरासी । गंगास्नानफळ असे ॥ २३ ॥
रुद्राक्ष ठेवोनि पूजेसी । अभिषेकावें रुद्रसूक्तेसीं ।
लिंगपूजा समानेसीं । फळ असे निर्धारें ॥ २४ ॥
एकमुख पंचमुख । एकादश असती मुख ।
चतुर्दशादि कौतुक । मुखें असती परियेसा ॥ २५ ॥
हे उत्तम मिळती जरी । अथवा असती नानापरी ।
धारण करावें प्रीतिकरीं । लाधे चतुर्विध पुरुषार्थ ॥ २६ ॥
याचें पूर्वील आख्यान । विशेष असे गति गहन ।
ऐकतां पापें पळोन । जाती त्वरित परियेसा ॥ २७ ॥
राजा काश्मीरदेशीं । ‘ भद्रसेन ‘ नाम परियेसीं ।
त्याचा पुत्र ‘ सुधर्मा ‘ ऐसी । प्रख्यात होता अवधारा ॥ २८ ॥
तया राजमंत्रीसुता । नाम ‘ तारक ‘ असे ख्यात ।
दोघे कुमार ज्ञानवंत । परमसख्यत्वें असती देखा ॥ २९ ॥
उभयतां एक वयेसीं । सुकुमार अति सुंदरेसीं ।
एके स्थानीं विद्याभ्यासी । वर्तती देखा संतोषें ॥ ३० ॥
क्रीडास्थानीं सहभोजनीं । असती दोघे संतोषोनि ।
ऐसे कुमर महाज्ञानी । शिवाचारी परियेसा ॥ ३१ ॥
सर्वदेही अळंकार । रुद्राक्षमाळा शृंगार ।
भस्मधारण त्रिपुंड- । तिलक असे परियेसा ॥ ३२ ॥
रत्नाभरण सुवर्ण देखा । लोहासमान पाहती निका ।
रुद्राक्षमाळांवांचूनि आणिका । न घेती देखा अलंकार ॥ ३३ ॥
मातापिता बंधुजन । आणोनि देती रत्नाभरण ।
टाकोनि देती कोपून । लोह पाषाण म्हणती त्यासी ॥ ३४ ॥
वर्ततां ऐसें एके दिवसीं । तया राजमंदिरासी ।
आला पराशर ऋषि । साक्षात ब्रह्म तो देखा ॥ ३५ ॥
ऋषि आला देखोनि । राजा सन्मुख जाऊनि ।
साष्टांगीं नमोनि । घेऊनि आला मंदिरांत ॥ ३६ ॥
बैसवोनि सिंहासनीं । अर्घ्य पाद्य देवोनि ।
पूजा केली उपचारोनि । महानंदें तये वेळीं ॥ ३७ ॥
कर जोडोनि मुनीश्र्वरासी । विनवी राजा भक्तीसीं ।
पिसें लागलें पुत्रांसी । काय करावें म्हणतसे ॥ ३८ ॥
रत्नाभरण अलंकार । न घेती भूषणें परिकर ।
रुद्राक्षमाळा कंठीं हार । सर्वाभरण तेंचि करिती ॥ ३९ ॥
शिकविल्या नायकती । कैसे ज्ञान यांचे मतीं ।
स्वामी यांते निरोप देती । तरीच ऐकती कुमारक ॥ ४० ॥
भूतभविष्यवर्तमानीं । त्रिकाळज्ञ तुम्ही मुनी ।
याचा अभिप्राय विस्तारोनि । निरोपावें दातारा ॥ ४१ ॥
ऐकोनि रायाचें वचन । पराशर ऋषि जाण ।
निरोपीतसे हांसोन । म्हणे विचित्र असे ऐका ॥ ४२ ॥
तुझ्या आणि मंत्रिसुताचा । वृतांत्त असे विस्मयाचा ।
सांगेन ऐक एकचित्तें साचा । म्हणे ऋषि तये वेळीं ॥ ४३ ॥
पूर्वीं नंदीग्राम नगरीं । होती एक वेश्या नारी ।
अति लावण्य सुंदरी । जैसें तेज चंद्रकांति ॥ ४४ ॥
जैसा चंद्र पौर्णिमेसी । तैसे छत्र असे तिसी ।
सुखासन सुवर्णेसीं । शोभायमान असे देखा ॥ ४५ ॥
हिरण्यमय तिचें भुवन । पादुका-सुवर्ण विराजमान ।
नानापरींचे आभरण । असे विचित्र परियेसा ॥ ४६ ॥
पर्यंक रत्नखचित देखा । वस्त्राभरणे अनेका ।
गोमहिषी दास्यादिका । बहुत असती परियेसा ॥ ४७ ॥
सर्वाभरणें तिसी असतीं । जैसी दिसे मन्मथरति ।
नवयौवन सोमकांति । अति लावण्य सुंदरी ॥ ४८ ॥
गंध कुंकुम कस्तुरी । पुष्पें असतीं नानापरी ।
अखिल भोग तिच्या घरीं । विख्यात असे तया ग्रामीं ॥ ४९ ॥
धनधान्यादि संपत्ति । कोटिसंख्या नाहीं मिति ।
ऐशापरी तें नांदती । वारवनिता तया नगरीं ॥ ५० ॥
ऐसें असोनि वारवनिता । म्हणे आपण पतिव्रता ।
धर्म करी असंख्याता । अन्नवस्त्रें ब्राह्मणांसी ॥ ५१ ॥
नाट्यमंडप तिचे घरी । रत्नखचित नानापरी ।
उभारिला अतिकुसरीं । सदा नृत्य करी तेथें ॥ ५२ ॥
सखियावर्गसहित नित्य । नृत्य करी ती मनोरथ ।
कुक्कुट मर्कट विनोदार्थ । बांधिले असती मंडपी ॥ ५३ ॥
तया मर्कटकुक्कुटांसी । रुद्राक्षमाळाभूषणेसीं ।
कुक्कुटाच्या शिखेसी । रुद्राक्ष एक बांधिला असे ॥ ५४ ॥
तया मर्कटकुक्कुटांसी । शिकवी ती नृत्य विनोदेसीं ।
वर्ततां ऐसें एके दिवसीं । अभिनव झालें परियेसा ॥ ५५ ॥
‘ शिवव्रती ‘ म्हणिजे एक । वैश्य आला महाधनिक ।
रुद्राक्षमाळा-भस्मांक । प्रवेशला तिच्या घरीं ॥ ५६ ॥
त्याचे सव्य करीं देखा । रत्नखचित लिंग निका ।
तेज फांके तरुणार्का । विराजमान दिसतसे ॥ ५७ ॥
तया वैश्यासी देखोनि । नेलें वेश्यें वंदूनि ।
नाट्यमंडपी बैसवोनि । उपचार केले नानाविध ॥ ५८ ॥
तया वैश्याचे करीं । जें कां लिंग होतें भूरी ।
रत्नखचित सूर्यापरी । दिसतसे तेज त्याचें ॥ ५९ ॥
देखोनि लिंग रत्नखचित । विस्मय करी वारवनिता ।
आपुले सखीसी असे म्हणत । ऐसी वस्तु पाहिजे ॥ ६० ॥
पुसा तया वैश्यासी । देईल जरी मोलासी ।
अथवा देईल रतीसी । होईन कुलस्त्री दिवस तीन ॥ ६१ ॥
ऐकोनि तियेचे वचन । पुसती वैश्यासी सखी जाण ।
जरी कां द्याल लिंगरत्न । देईल रति दिवस तीनी ॥ ६२ ॥
अथवा द्याल मोलासी । लक्षसंख्यादि द्रव्यासी ।
जें कां वसे तुमचे मानसीं । निरोपावें शिवव्रती ॥ ६३ ॥
ऐकोनि सखियांचे वचन । म्हणे वैश्य हांसोन ।
देईन लिंग मोहन । रतिकांक्षा करुनियां ॥ ६४ ॥
तुमची मुख्य वारवनिता । होईल जरी माझी कांता ।
दिवस तीन पतिव्रता । होऊनि असणें मनोभावें ॥ ६५ ॥
म्हणोनि मुख्य वनितेसी । पुसतसे वैश्य स्वमुखेसीं ।
नामें व्यभिचारी तूं होसी । काय सत्य तुमचे बोल ॥ ६६ ॥
तुम्हां कैंचे धर्मकर्म । बहु पुरुषांचा संगम ।
पतिव्रता कैसें नाम । असे तुज सांग मज ॥ ६७ ॥
ख्याति तुमचा कुळाचार । सदा करणें व्यभिचार ।
नव्हें तुमचे मन स्थिर । एक पुरुषासवें नित्य ॥ ६८ ॥
ऐकोनि वैश्यवचन । बोले वारवनिता आपण ।
दिनत्रय सत्य जाण । होईन तुमची कुलस्त्री ॥ ६९ ॥
द्यावें मातें लिंगरत्न । रतिप्रसंगें तुमचे मन ।
संतोषवीन अतिगहन । तनुमनधनेसीं जाणा ॥ ७० ॥
वैश्य म्हणे तियेसी । प्रमाण द्यावें आम्हांसी ।
दिनत्रय दिवानिशीं । व्हावें पत्नी धर्मकर्में ॥ ७१ ॥
तये वेळी वारवनिता । लिंगावरी ठेवी हस्ता ।
चंद्रसूर्य साक्षी करितां । झाली पत्नी तयाची ॥ ७२ ॥
इतुकिया अवसरीं । लिंग दिधलें तिचे करीं ।
संतोषली ते नारी । करी कंकण बांधिलें ॥ ७३ ॥
लिंग देवोनि वेश्येसी । बोले वैश्य परियेसीं ।
माझ्या प्राण समानेसीं । लिंग असे जाण तुवां ॥ ७४ ॥
याकारणें लिंगासी । जतन करावें परियेसीं ।
हानि होतां लिंगासी । प्राण आपुला त्यजीन ॥ ७५ ॥
ऐकोनि वैश्याचें वचन । अंगीकारिलें ते अंगनें ।
म्हणे लिंग करीन जतन । प्राणसमान म्हणोनियां ॥ ७६ ॥
ऐसीं दोघे संतोषत । बैसली असतीं मंडपांत ।
दिवस झाला अस्तंगत । म्हणती जाऊं मंदिरांत ॥ ७७ ॥
संभोगसमयीं लिंगासी । ठेवों नये जवळिकेसी ।
म्हणे वैश्य तियेसी । तये वेळीं परियेसा ॥ ७८ ॥
ऐकोनि वैश्यवचन । मंडपीं ठेविलें लिंगरत्न ।
मध्यस्तंभीं बांधोन । गेली अतर्गृहासी ॥ ७९ ॥
क्रीडा करीत दोघेंजण । होतीं ऐका एक क्षण ।
उठिला अग्नि अद्भुत जाण । तया नाट्यमंडपांत ॥ ८० ॥
अग्नि लागोनि मंडप । भस्म जाहला जैसा धूप ।
वैश्य करीतसे प्रलाप । देखोनियां तये वेळीं ॥ ८१ ॥
म्हणे हा हा काय झालें । माझें प्राणलिंग गेलें ।
विझविताति अतिप्रबळें । नगरलोक मिळोनि ॥ ८२ ॥
विझवूनि पाहती लिंगासी । झालें दग्ध परियेसीं ।
अग्नींत मर्कट-कुक्कुटांसी । दहन जहालें अवधारा ॥ ८३ ॥
वैश्य देखोनि तये वेळीं । दुःख करी अतिप्रबळी ।
प्राणलिंग जळोनि गेलें । आतां प्राण त्यजीन म्हणे ॥ ८४ ॥
म्हणोनि निघाला बाहेरी । आयती केली अवसरीं ।
काष्टें मिळवोनि अपारी । अग्नि केला परियेसा ॥ ८५ ॥
लिंगदहन जाहलें म्हणत । अग्निप्रवेश केला त्वरित ।
नगरलोक विस्मय करीत । वेश्या दुःख करीतसे ॥ ८६ ॥
म्हणे हा हा काय झाले । पुरुषहत्या दोष मज घडले ।
लिंग मंडपीं ठेविलें । दग्ध जाहलें परियेसा ॥ ८७ ॥
वैश्य माझा प्राणेश्र्वरु । तया हानी जहाली निर्धारु ।
पतिव्रताधर्म करुं । म्हणे प्राण त्यजीन ॥ ८८ ॥
बोलावोनि विप्रांसी । नमस्कारी तये वेळेसी ।
सहगमन करावयासी । दानधर्म करीतसे ॥ ८९ ॥
वस्त्र-भूषणें भांडारा । सर्व दिधलें विप्रवरां ।
आयती केली परिकरा । काष्ठें-चंदन वन्ही देखा ॥ ९० ॥
आपले बंधुसहोदरासी । नमोनि पुसे तये वेळेसी ।
निरोप द्यावा आपणासी । पतीसमागमें जातसें ॥ ९१ ॥
ऐकोनि तियेचें वचन । दुःख करिती बंधुजन ।
म्हणती तुझी बुद्धि हीन । काय धर्म करित्येसी ॥ ९२ ॥
आम्हीं घेतले जन्म कोण । तदनुसार वर्तन ।
करितां नाहीं दूषण । तूं हे काय करित्येसी ॥ ९३ ॥
वेश्येचे मंदिरासी । येती पुरुष रतीसी ।
मिती नाहीं तयांसी । केवीं जाहला तुझा पुरुष ॥ ९४ ॥
कैंचा वैश्य कैंचे लिंग । वायां जाळिसी आपुलें अंग ।
वारवनिता-धर्म चांग । नित्य पुरुष नूतनचि ॥ ९५ ॥
ऐसे वैश्य किती येती । त्यांची कैशी होसी सती ।
हांसती नगरलोक ख्याति । काय तुझी बुद्धि सांगे ॥ ९६ ॥
येणेंपरी समस्त जन । वारिती तिचे बंधुजन ।
कांहीं केलिया नायके जाण । विनवीतसे परियेसा ॥ ९७ ॥
वेश्या म्हणे तया वेळीं । आपुला पति वैश्य अढळी ।
प्रमाण केलें तयाजवळी । चंद्र-सूर्य साक्षी असे ॥ ९८ ॥
साक्षी केली हो म्यां क्षिति । दिवस तीन अहोरात्रीं ।
धर्मकर्में त्याची सती । जाहल्यें आपण परियेसा ॥ ९९ ॥
माझा पति जाहला मृत । आपण जीवंत नाहीं सत्य ।
पतिव्रता-धर्म ख्यात । वेदशास्त्री परियेसा ॥ १०० ॥
पतीसवें जे नारी । सहगमन जाय प्रीतीकरीं ।
एकेक पाउला भूमीवरी । अश्र्वमेधयज्ञ फळ असे ॥ १०१ ॥
आपुले मातापिता-पक्ष । एकवीस कुळें विख्यात ।
पतीचे मातापितापक्ष । एकवीस कुळें परियेसा ॥ १०२ ॥
इतुके जरी नरकी असती । त्यांसी घेऊनि समवेती ।
जाई त्वरित स्वर्गाप्रति । वेदशास्त्रें म्हणती ऐसें ॥ १०३ ॥
ऐसें पुण्य जोडिती । काय वांचूनि राहणें क्षितीं ।
दुःखसागर संसार ख्याति । मरणें सत्य कधीं तरी ॥ १०४ ॥
म्हणोनि विनवी समस्तांसी । निघाली बाहेर संतोषी ।
आली अग्निकुंडापाशी । नमन केलें अग्निकुंडा ॥ १०५ ॥
स्मरोनियां सर्वेश्र्वर । केला सूर्यासी नमस्कार ।
प्रदक्षिणे उल्हास थोर । करिती झाली तये वेळीं ॥ १०६ ॥
नमूनि समस्त द्विजांसी । उभी ठेली अग्निपाशीं ।
उडी घालितां वेगेसीं । अभिनव जहालें तये वेळीं ॥ १०७ ॥
सदाशिव पंचवजक्त्र । दशभुजा नागसूत्र ।
हातीं असे पानपात्र । त्रिशूळ डमरु करीं असे ॥ १०८ ॥
भस्मांकित जटाधारी । बैसलासे नंदीवरी ।
धरितां झाला वरचेवरी । वेश्येसी तये वेळीं ॥ १०९ ॥
तया अग्निकुंडांत । न दिसे अग्नि असे शांत ।
भक्तवत्सल जगन्नाथ । प्रसन्न जाहला तये वेळी ॥ ११० ॥
हातीं धरुनि वेश्येसी । कडे काढिलें व्योमकेशीं ।
प्रसन्न होऊनि परियेसीं । वर माग म्हणतसे ॥ १११ ॥
ईश्र्वर म्हणे तियेसी । आलों तुझे परीक्षेसी ।
धर्मधैर्य पहावयासी । येणें घडलें परियेसा ॥ ११२ ॥
जाहलों वैश्य आपणचि । लिंगरत्न स्वयंभूचि ।
अग्नि केली मायेची । नाट्यमंडप जाळिला ॥ ११३ ॥
तुझें मन पहावयासी । जहालों अग्निप्रवेशीं ।
तूंचि पतिव्रता होसी । सत्य केलें व्रत आपुलें ॥ ११४ ॥
तुष्टलों तुझे भक्तीसी । देईन वर जे मागसी ।
आयुरारोग्यश्रियेसीं । जें इच्छिसी माग आतां ॥ ११५ ॥
म्हणे वेश्या तये वेळीं । नलगे वर चंद्रमौळी ।
स्वर्ग-भूमि-रसातळीं । न घें भोग ऐश्र्वर्य ॥ ११६ ॥
तुझे चरणकमळीं भृंग । होवोनि असेन महाभाग ।
माझे इष्ट बंधुवर्ग । सकळ तुझे संनिधेंसी ॥ ११७ ॥
दासदासी माझे असती । सकळ न्यावें स्वर्गाप्रति ।
तुझे संनिध पशुपति । रांहू स्वामी सर्वेश्र्वरा ॥ ११८ ॥
आम्हां न व्हावी पुनरावृत्ति । न लगे संसार यातायाती ।
विमोचावें स्वामी त्वरिती । म्हणोनि चरणीं लागली ॥ ११९ ॥
ऐकोनि तियेचें वचन । प्रसन्न झाला गौरीरमण ।
समस्तां विमानीं बैसवोन । घेऊनि गेला स्वर्गासी ॥ १२० ॥
तिचे नाट्यमंडपांत । जो कां जाहला मर्कटघात ।
तया कुक्कुटासमवेत । दग्ध जहाले परियेसा ॥ १२१ ॥
म्हणे पराशर ऋषि । सांगेन राया परियेसीं ।
मर्कटत्व त्यजूनियां हर्षी । तुझे उदरीं जन्मला ॥ १२२ ॥
तुझे मंत्रियाचे कुशीं कुक्कुट जन्मला परियेसीं ।
रुद्राक्षधारणफळें ऐसीं । राजकुमर होऊनि आले ॥ १२३ ॥
पूर्वसंस्काराकरितां । रुद्राक्षधारण असे करीत ।
दोघे पुत्र ज्ञानवंत । केवळ भक्त ईश्र्वराचे ॥ १२४ ॥
पूर्वजन्मीं अज्ञान असतां । रुद्राक्षधारण नित्य करितां ।
इतुकें पुण्य घडलें म्हणतां । जहाले तुझे कुमारक ॥ १२५ ॥
आतां तरी ज्ञानवृत्तीं । रुद्राक्ष धारण करिताती ।
त्यांच्या पुण्या नाहीं मिति । म्हणोनि सांगे पराशर ॥ १२६ ॥
श्रीगुरु म्हणती दंपतीसी । येणेंपरी रायासी ।
सांगता झाला महा हर्षी । पराशर विस्तारें ॥ १२७ ॥
ऐकोनि ऋषीचें वचन । राजा विनवी कर जोडून ।
प्रश्र्न केला अतिगहन । सांगेन ऐका एकचित्तें ॥ १२८ ॥
\
म्हणोनि सिद्ध विस्तारेसीं । सांगे नामधारकासी ।
अपूर्व जाहलें परियेसीं । पुढील कथा ऐक पां ॥ १२९ ॥
गंगाधराचा नंदनु । सांगे गुरुचरित्रकामधेनु ।
ऐकतां श्रोते सावधानु । लाधे चारी पुरुषार्थ ॥ १३० ॥
इति श्रीगुरुचरित्रामृत || रुद्राक्षमहात्म्य येथं |
सांगितले निभ्रांत | पुण्यात्मक पावन जें || १३१ ||
॥ इति श्रीगुरुचरित्रामृते परमकथाकल्पतरौ
श्रीनृसिंहसरस्वत्युपाख्याने सिद्ध-नामधारकसंवादे
रुद्राक्षमहिमानिरुपणं नाम त्रयस्त्रिंशत्तमोऽध्यायः ॥
॥ श्रीगुरुदत्तात्रेयार्पणमस्तु ॥
