भाग ४

  संध्याकाळची वेळ झाली. बाबा एकटेच चालत सदाच्या शाळेकडे येत होते. त्यांना सदाला सायकल बद्दल काय सांगावं तेच कळत नव्हतं. विचाराचं नुसतं वादळ उठलं होत. तसेच ते शाळे जवळ आले. सदा लांबूनच चालत येताना त्यांना दिसला. आल्या बरोबर त्याने विचारलं,

“बाबा सायकल कुठे आहे?”
“अरे ती राजू कडे आहे!! खराब झाली ना म्हणून नीट करायला दिली!!”
  पण हे असं किती दिवस सांगत रहायचं. बाबांच्या मनानेच त्यांना विचारलं. पण सदाच्या चेहऱ्यावर आज त्यांना वेगळाच आनंद दिसत होता. तो अगदी खुश होता.
“काय रे सदा, काय झाले एवढे खुश व्हायला?”
“बाबा घरी गेल्यावर तुम्हाला सांगू , आई तुम्हीं दोघेही समोर असताना सांगेन!!”
“पण झाल तरी काय एवढं!!?” बाबा कुतूहलाने विचारत राहिले.
चालत चालत दोघेही घरी आले. सदा आत मध्ये गेला आणि हातपाय धुऊन दफ्तर आवरत बसला. बाबा स्वयंपाक घरात आईला बोलत होते.
“लता आज राजुला सायकल विकली मी!!” पहिले तर घेईचं ना विकत, मग म्हणाला विनायक शेठ ही सायकल मी पुन्हा तुम्हाला देणार जेव्हा पैसे परत देताल तेव्हा घेऊन जा !! बाबा आईला हातातले पैसे दाखवत म्हणाले.

पण तेवढ्यात सदाने आई आणि बाबांना हाक मारली. दोघेही लगबगीने बाहेर आले. आणि सदा बोलत म्हणाला.
“आई बाबा तुम्हाला माहितेय गेली ३ ४ दिवस मी कशाचा अभ्यास करत होतो??” सदा दोघांकडे बघत प्रश्न विचारत होता.
आई बाबा एकमेकांकडे पाहत नाही म्हणत होते.
“आई , त्या ताऱ्यांचा अभ्यास करत होतो ना मी !! त्याच चांदण्यांनी मला त्याचं घर शोधायचीं संधी दिलीये मला !!  आई बाबा मी शाळेच्या वक्तृत्व स्पर्धेत पहिला आलो !! आणि मला बक्षिस मिळाले !!ती म्हणजे माझी आवडती “दुर्बीण”!!”

बाबाना काय बोलावं तेच कळेना . त्यांच्या डोळ्यात कित्येक आनंदाचे अश्रूं दाटले.
“सदा!!!!” म्हणत बाबांनी त्याला आपल्या मिठीत घेतले.
आईला काय बोलावे तेच कळत न्हवते.
“आता तरी आणताल ना सायकल ??” आई बाबांकडे पाहत म्हणाली.
“सायकल??” सदा बाबांना विचारतं म्हणाला.
“तुला दुर्बीण हवी म्हणून तुझ्या बाबांनी सायकल विकली!! पण तू तुज स्वप्न स्वतःच पूर्ण केला सदा!” आई सदाला जवळ घेत म्हणाली.
“बाबा मी म्हणालो होतो की दुर्बीण हवी आहे पण मला ती मिळवायची होती. या आकाशाला जिंकायचं होत बाबा मला.!!” चला बाबा आधी आपण तुमची सायकल आणु!!
सदा आणि बाबा चालत राजू कडे आले आपली सायकल घेऊन जाताना त्या दुर्बिणी साठी घेतलेले पैसे परत देऊन गेले.

जाताना एकच सुख होत दोघांमध्ये , सदा ने आकाशाला गवसणी घालण्याचा आणीं त्याला त्या आकाशा एवढं स्वप्न दाखवण्याचं समाधान मिळालं याच त्याच्या बाबांचं.

दोघेही घरी आले. रात्रीच्या समयी दुर्बिणीतून त्या चांदण्या पाहू लागले. चांदण्या पाहताना सदा एकदम म्हणाला.

“बाबा कविता म्हणा ना ..!! ”
“कोणती रे सदा!!”
“स्वप्नांच्या या धाग्यांमध्ये !! ” सदा बाबांकडे पाहत म्हणाला. बाबाही आकाशाकडे पाहत कविता म्हणू लागले …

” स्वप्नांच्या या धाग्यांमध्ये
चंद्र नी तारे माळून घेतले
कधी केला हट्ट मोजण्याचा
स्वतःस मी हरवून घेतले..!!

ब्रह्मांडा सम ध्येय माझे
स्वतःस मग मी शोधून पाहिले
अनंत स्वप्नात कुठे दिसता
माझेच मी मला न दिसले

का असे होते मला आज
ध्येय कोणते मनास लागले
दूरवरच्या त्या घरात का
उगीच मग मी स्वतःस पाहिले..!! “

“बाबा हि पृथ्वी आपल घर ना??” सदा मिश्कीलपणे म्हणाला
“हो रे !!” बाबाही त्याच्याकडे पाहत म्हणाले.
“मग हे घर कोणाचं??”

असे म्हणताच सदा आणि बाबा एकमेकांकडे पाहून मनसोक्त हसले…

समाप्त

✍योगेश खजानदार

READ MORE

क्षण सारें असेच !!! kshan Saare asech || Marathi Poem

क्षण सारें असेच , खूप बोलून जातात , जणु कोणाचे शब्द, मनास बोलत राहतात !! रुसव्यात त्याची समजूत, जणु काढत रहातात !! एकांतात माझ्याशी उगा, का भांडत रहातात?? क्षण सारें…

सूर्यप्रकाश || AWESOME MARATHI POEM || Kavita

चाल पुढं नको डगमगू, बोलते ती ज्योती !! स्वतःस का जाळून घेते, कोणती ही वृत्ती !! असावी पुन्हा नव्याने एक, चालण्याची गती!! उन्ह वारा पाऊस नी काय, नसावी कोणती भीती…

एक जिद्द म्हणजे तरी काय ??|| Motivational quotes|| Must Read

ध्येयवेड्या माणसास नकोच खंत कोणती !! मार्ग एक चालताच , नसावी त्यास भीती !! प्रयत्न जणू असे करावे, हरण्याची नसावी गिनती !! रुतेल तो काटा अपयशाचा, पण मन नसेल दुःखी…

जिथे मी उरावे !!JITHE ME URAVE KAVITA ||

आठवणीत त्या माझ्या, तुलाच मी जपावे !! चित्र काढावे माझे !! रंग तुझे भरावे !!

कोजागिरी. || KOJAGIRI POEM IN MARATHI ||

Share चांदण्यात हरवून, रात्र ती आज गेली!! चंद्र तो सोबती, परी शोधसी  न कोणी !! लख्ख तो प्रकाश, बोलतो न काही !! हळूवार ती झुळूक, अलगद येऊन जाई!! परी सांडले…

राजकारण ..|| POLITICS || MARATHI KAVITA ||

Share "भरतील सभा, जमतील लोक आपण मात्र भुलायच नाही !! उमेदवाराची योग्यता पाहून मतदान  करायला विसरायचं नाही !! आपला हक्क, आपलं मत कधीच कोणाला विकायचं नाही !! लक्षात ठेवा सुज्ञ…

कधी तरी.. || KADHITARI MARATHI KAVITA||

पुन्हा जुन्या आठवणीत जावे त्या अडगळीच्या खोलीत …

आशिर्वाद द्यावा, तू आज गजानना || GANPATI BAPPA MORAYA || POEM ||

आशिर्वाद द्यावा, तू आज गजानना !! परतीच्या वाटेवरी, क्षण हा रेंगाळला !!

साद भेटीची ..|| SAD BHETICHI ||

साद कोणती या मनास आज चाहूल ती कोणती आहे!! तुझ्या आठवांचा पाऊस आज मज चिंब का भिजवत आहे??

आयुष्य || MARATHI CHAROLI ||

आयुष्य , Life Quotes

समोर तू येता ..!! || SAMOR TU YETA MARATHI POEM||

अचानक कधी समोर तू यावे बोलण्यास तेव्हा शब्द ते नसावे नजरेने सारे मग बोलून टाकावे मनातले अलगद तुला ते कळावे

एक वचन ..! || VACHAN MARATHI KAVITA||

न मी उरले माझ्यात आता तुझ्यात जरा शोधशील का ..?? भाव या मनीचे माझ्या तू नकळत आज ओळखशील का .??

तुझ्याचसाठी … || TUJYACHSATHI MARATHI KAVITA ||

तुझ्याच या वाटेवरती, तुलाच न भेटावे तुझ्याचसाठी झुरावे मी, आणि तुलाच न कळावे सांगू तरी कसे नी काय, मनास कसे समजवावे राहूनही न राहता मग , नकळत तुला पहावे

चहा .. || CHAHA MARATHI POEM ||

अमृत म्हणा , विष म्हणा काही फरक पडत नाही वेळेवरती चहा हवा बाकी काही म्हणणं नाही सकाळ सकाळ उठल्या उठल्या याच्या शिवाय पर्याय नाही पेपर वाचत दोन घोट घेता स्वर्ग…

चेहरा.. || CHEHRA MARATHI KAVITA ||

कोणती ही मनास चिंता कोणती ही आठवण आहे बदलून गेल्या चेहऱ्यास आता कोणती नवी ओळख आहे कोणता हा रंग त्याचा कोणती नवी वाट आहे पाहू तरी कुठे आता सारे काही…

ओळख ..!! || OLAKH MARATHI CHAROLI ||

ओळख ..!!

ओझे भावनांचे… || OJHE BHAVANANCHE ||

Share "नकळत साऱ्या भावनांचे ओझे आज का झाले काही चेहरे ओळखीचे त्यात काही अनोळखी का निघाले!! बोलल्या भावना मनाशी तेव्हा सारे गुपित उघडे का झाले क्षणभर सोबती हसवून जाता आपलेच…

एक वचन . || EK VACHAN || MARATHI PREM KAVITA ||

तिच्या मनात खुप काही आहे, पण त्याच्या सहवासात तिला काही सुचतच नाही. क्षणात खूप जगतेय ती त्याच्यासवे आणि मग अलगद आयुष्यभराची साथ मागते आहे ..!! नकळत तेव्हा क्षणही थांबले आहेत…

कधी कधी … || KADHI KADHI MARATHI POEM ||

कधी हळूवार वाऱ्यासवे तुझाच गंध दरवळून जातो देतो आठवण तुझी आणि तुलाच शोधत राहतो उगाच वेड्या मनास या तुझ्या येण्याची हुरहूर देतो हळूवार तो वारा कधी नकळत स्पर्श करून जातो

अनोळखी नाते..|| NATE PREMACHE || KAVITA ||

नकोच आता भार आठवांचा नकोच ती अधुरी नाती नकोच ती सावली आपुल्यांची नकोच त्या अधुऱ्या भेटी बरेच उरले हातात त्या रिक्त राहिली तरीही नाती डोळ्यातल्या आसवांना विचारे वेदनेची गोष्ट ती…