ॐ नमोजी श्रीगणेशा । ॐ नमोजी बुद्धिप्रकाशा । ॐ नमोजी गुणेशा । सिद्धिदायका तुज नमो ॥ १ ॥

विघ्नेश विघ्नचयखण्डननामधेय  श्रीशंकरात्मज सुराधिपवन्द्यपाद

गणेशमेकदन्तं च हेरम्बं विघ्ननायकम् I लम्बोदरं शूर्पकर्णं गजवक्त्रं गुहाग्रजम् I

अखंड जळत राहिले मी माझेच मला विसरून अखेरच्या क्षणी उरले ते कलकांचे काजळ जगी

सकाळच्या वेळी सखा सगळं आवरून महादेवाच्या मंदिराजवळ येऊन थांबला. आप्पा यायच्या आधीच तो तिथे होता. त्याला पाहून आप्पा जवळ येत म्हणाले. “व्हा सखा ! बरं झालं लवकर आलास !! आपल्याकडे अजिबात वेळ नाहीये !! ” आप्पा सोबत तीन चार माणसे अजून होती त्यांच्याकडे पाहत आप्पा म्हणाले , “तयार आहात ना रे सगळे !! ” सगळे एका सुरात म्हणाले. “हो !!” सखा फक्त पाहत राहिला.

स्वप्नांच्या या धाग्यांमध्ये चंद्र नी तारे माळून घेतले कधी केला हट्ट मोजण्याचा स्वतःस मी हरवून घेतले..!!

एक गोड मावळती रेंगाळूनी तिच्या नजरेच्या कडात हरवूनी उरल्या कित्येक आठवणींत ती बोलकी एक भेट

सोबतीस यावी ती उगाच गीत गुणगुणावी ती अबोल नात्यास या पुन्हा बहरून जावी ती रिमझिम पाऊस ती एक ओली वाट ती मनातल्या आकाशात या इंद्रधनुष व्हावी ती

आठवताच तुझा चेहरा सखे शब्दांसवे सुर गीत गाते पाहताच तुझ नयन ते मन ही मझ का उगा बोलते मागे जावी ती ओढ तुझ्या नी प्राजक्ताचे गंध का येते वाट ती तुझी परतून येण्या हुरहुर जीवास का लावते

किती विचार आणि किती लिहावे व्यर्थ सारे वाहून जावे. नसेल अंत या लिखाणास कुठे तर स्वतःस का मग जाळून घ्यावे?

उन्हाळ्याचे दिवस आणि त्यातून दुपारची वेळ, एक निवांत मिळालेला क्षण आणि पुढे काय करावं हा प्रश्न. मग लॅपटॉप ऑन करून त्यावर एखादा चित्रपट पहायचं ठरलं. मनाशी तस ठरवलं सुद्धा. पण मन कुठेतरी वेगळीकडेच हरवून गेले होत. सगळं काही ट्राय करून बसलो, मित्रांशी फोनवर बोललो, चॅटिंग केली.

या कुन्देन्दुतुषारहारधवला या शुभ्रवस्त्रावृता।या वीणावरदण्डमण्डितकरा…